سلام 

 سلام آبی قصه های من

 خبر داری چه غوغایی به با پاکرده ای ؟ 

صدای مهربانی هایت تابه اینجا می آید!

آه ...رسم رابه هم زدم !

  می دانی .....آخر اینجا رسم است که همیشه بعداز سلام ، در نامه هایمان از حال همدیگر بپرسیم بعدکمی به هم از ماجراهایمان خبر دهیم و در نهایت بعداز کمی اظهار دلتنگی ، برای هم آرزوی خوشبختی کنیم و تمام! البته اگر کسی این روزها نامه نوشتن یادش مانده باشدمی دانی که ...ما خیلی مشغله داریم ... ما خیلی سرمان شلوغ است ..ما فراموشکارتر از همیشه شده ایم و در عوض، تو  هنوز هم دوستمان داری ....به نظر ناعادلانه می آید!

  چه دل بزرگی داری که از ما دلکیر نمی شود ودستهایمان را ول نمی کنی !

  هر چند همین دوست داشتن هایت است که باعث می شودبه تو دلگرم باشیم ... همیشه ته دلمان به تو و خدایت قرص باشد ...

  نمی دانم کجای این ماجرا توبا خدا عهد کرده ای که همیشه ماجراهایمان را بشنوی و دردهایمان را بی آنکه خودمان بفهمیم با قلم موی سفید دوست داشتن هایت پاک کنی و طوری به روی زندگی هایمان لبخند بزنی که گاهی فراموش کنیم مسبب همه ی این خوشبختی ها تو بوده ای ! کاش حداقل تورا کمتر فراموش کنیم ...

آبی قصه های من ...

  کمی از آبی فیروزه ای آسمان روزهای آفتابیت به من می دهی ؟آخر این روزها دارم خاکستر ی می شوم ! دارم خودم را لا به لای  همه ی داشتن ها ونداشتن ها گم می کنیم دارم لابه لای دغدغه های همه ی شانزده ساله های عالم زنگ می شوم!

و دلم از بین این رنگ هاآبی فیروزه ای آسمان تو را کم دارد کمی مهربانی به من قرض می دهی ؟...

  می بینی ؟ هر چقدر هم سعی کنیم با تو حرف بزنیم و چیزی نخواهیم نمی شود چقد بد عادتمان کرده ای !...

 خوب نشد ! نه ؟می خواستم نامه ام را از تو پر کنم !

می خواستم نبض نامه ام با صدای نقاره های تو هما هنگ شود .

  می خواستم دلتنگی ها را فراموش کنم و فقط تو را با خودم مرور کنم !

  اما خب ...گاهی نمی شود که نمی شود که نمی شود 

نمی شود برای توچیزی نوشت واز دلتنگی ها حرف نزد !

  از نیامدن ها ...ندیدنها و حس نکردن ها...

و چه خوب است که تو همیشه گوش می دهی !                                             

♦ فاطمه زارعي 

مرکز آستارايک