پیش از این گریس به داشتن حریم خصوصی، تنها بودن و جسم خود را داشتن. یا حتی معمولی بودن و دنیای انفرادی خود را داشتن فکر هم نکرده بود. حس غریب و قوی بود که در گریس به وجود آمده بود.

بخشی از اثر:

«مامان ما را با ماشین به بیمارستانِ تخصصیِ کودکان در رد آیلند می‌برد تا معاینه‌های فصلی‌مان را انجام دهیم و مطمئن شویم اعضای بدنمان به اشتباه برنامه‌ریزی نکرده‌اند. و امروز دکتر دریک مثل دفعه‌های قبل کار آموزهایش را با چشم‌های از حدقه درآمده دور خودش جمع کرده و از ما می‌پرسد ناراحت نمی‌شویم شاگردهایش شاهد معایناتمان باشند؟ ناراحت می‌شویم! البته که ناراحت می‌شویم! اما چطور می‌توانیم با دکرت دریک با آن روپوش سفید و گوشیِ معاینه‌ی قلبش مخالفت کنیم؟ بنابراین شانه‌‌هایمان را بالا می‌اندازیم و اجازه می‌دهیم کارآموزهای دکتر با دهان‌های به‌هم فشرده و نگاه‌های شگفت‌زده خودشان را آنقدر جلو بکشند که پاهای همدیگر را لگد کنند و تماشایمان کنند.»