آنقدر شيطنت كرده بوديم كه تا به حال هيچكس طفلان مسلمي به اين شلوغي نديده بود. من و دوستم لباس هاي سبزرنگي پوشيده بوديم و آنقدر چاي و شربت خورده بوديم كه حوصلة تكان خوردن نداشتيم، ولي باز هم به قول باباي دوستم توي هيئت خوب آتش ميسوزانديم. مسئول هيئت، آقامصطفي، هم ما را تهديد كرده بود كه ميخواهد دو تا پسربچة ديگري را به جاي ما بياورد.

هيئت تازه از داخل تكيه بيرون آمده بود و ميخواست حركت كند. طبلزنها داشتند ريتم مي گرفتند. مردِ هيكلي و بزرگي كه كمربند عجيبي بسته بود، زير عَلَم جاي شانه هايش را درست ميكرد. كمكم زنجيرها را پخش كردند. هيئت به راه افتاد. از كوچه خارج شديم. صداي طبلها بلندتر شد، اما ما همينطور در لباس طفلان مسلم به جاي اينكه گريه كنيم، ميخنديديم، ولي ياران يزيد ميخواستند به ما شلاق بزنند ما جاخالي ميداديم. ما را سوار شتر كردند. روي شتر هم آنقدر شيطنت كرديم كه بالاخره دوستم از روي شتر افتاد پايين و كسي كه نقش شِمر را بازي ميكرد، شمشيري را كه به پهلويش بسته بود، بيرون كشيد و ما را تهديد كرد. از ترس داشتيم ميمُرديم. زديم زير گريه. حالا واقعاً طفلان مسلم شده بوديم.

                                                                                                                                                               وحيد نيازي/ گروه سنی ج

                                                                                                                                                    کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان