چون چنگیز از هیچ دین و آیینی پیروی نمی کرد بر آن ها تعصبی نداشت و هیچ دینی را بر دین دیگری ترجیح نمی داد؛ دانشمندان و عابدان و زاهدان همه ی ادیان را به یک اندازه احترام می کرد؛ مسلمانان و مسیحیان و بت پرستان را یکسان گرامی می داشت. فرزندان و نوادگانش هر کس بنا به میل و هوس شان از میان مذاهب، مذهبی پذیرفتند بعضی مسلمان، برخی مسیحی و گروهی بت پرست شدند و عده ای نیز بر همان روش آبا و اجدادی شان باقی ماندند اما این گروه کمتر از همه بودند. با این وجود آن ها نیز از تعصب دور ماندند. یاسای چنگیزخان می گوید همه ی مردمان را باید یکسان دید و میان هیچ کس فرقی نیست. شیوه ی رایج هم این بود که سلطان از مردم دوری نمی کرد و خودش را در پس پرده پنهان نمی کرد. هرکس که به تخت خانی می نشست بر او نامی می گذاردند همانند خان یا قاآن و بیشتر از این لقبی برایش اضافه نمی کردند. پسران و برادران خان هم چنان به اسم خودشان زمان تولدشان خوانده می شدند و در نامه ها و دستورات بی هیچ القاب و صفاتی نامشان نوشته می شد. مغولان میان سلطان و مردم عادی فرقی نمی گذاشتند. از هر گونه القاب و زواید بر اسم دوری می کردند و آن را ناپسند می دانستند. ... (ادامه دارد.)