مغولان به شکار اهمّیّت می دادند و می گفتند شکار حیوانات وحشی مناسب فرمانده ی سپاهیان است زیرا که آموزش فرمانده ی سپاه که سلاح و سربازان جنگ را در اختیار دارد واجب است چون شکارچیان وقتی به شکاری می رسند می اندیشند به چه شیوه ان را به  دام آورند؟ چگونه برای شکار کردن صف بکشند؟ و بر اساس تعداد نیروهای شکارچی در برابر حیوان وحشی چگونه عمل کنند؟ فرمانده ی سپاه از شیوه ی  شکار شیوه های رزم و غلبه بر دشمن را می آموزد.

وقتی امیران مغول عزم شکار کردن می کنند قبل از آن گروهی را برای شناسایی جایگاه شکار و زیادی و کمی آن ها می فرستند مغولان زمانی که به کار سپاه و سربازان و جنگیدن مشغول نباشند تمامی    نیروهای شان را بر شکار حیوانات وحشی می گذارند و سربازان شان را نیز بر این کار تشویق می کنند. اما هدفشان تنها شکار کردن حیوانات نیست بلکه می خواهند به رزم همواره عادت داشته باشند و سختی جنگیدن را همواره تمرین کنند.

هرگاه خان مغول اراده ی شکار کند و زمان آن هم اول زمستان باشد دستور می دهد تا لشکر در اطراف اردوها و باراندازها جای بگیرند و آماده ی شکار کردن شوند. متناسب با هر جایگاه صید و نوع شکاری که در آن جاست سلاح برگیرند و پیش از شکار جناح چپ و راست و قلب لشکر هم مشخص شود و امیران بزرگ فرماندهی لشکر را به عهده گیرند. خان مغول زنان ارجمند و کنیزان و نوشیدنی ها و خوردنی ها هم با این لشکر شکاری همراه می برد. آنان حلقه ی شکار را از یک ماه تا سه ماه نگه می دارند. حیوان شکار ی را آهسته وارد جرگه می کنند و مراقب اند تا حلقه بیرون نرود. اگر دست برقضا شکار ناگهان از حلقه بیرون بجهد  سبب آن را پیدا می کنند و امیران سپاه شکاری را که از صد نفر تا ده نفر زیر خدمت دارند با چوب می زنند یا گاهی آنان را به خاطر سهل انگاری در حفظ حلقه و شکار می کشند مثلا اگر در این صف که به آن نَرکه می گویند درست نایستند یا قدمی پس و پیش بگذارند در تأدیب آن امیز کوتاهی نمی کنند. ... (ادامه دارد.)