پرنده‌ی اشکی درگوشۀ چشمم...

و ابرهایی که از دریای چشمانت می‌گذرند

از جنگل‌های بی آهو،

برای شادی هزاران دخترکشاورز

شهری دیوانه،

با تیک تاک ساعت‌ها

با سکوت زخم‌ها

اینک؛

من روبروی جهانی ایستاده‌ام...

ای سر و پا و دل

چطور به سمت تو برمی‌گردیم ما که بی سر و پا و دلیم؟

در  اینجا؛

قاب عکس ایران یاد من و هزاران من

در رواق‌های تو

در ذهن آینه‌ها

گندم‌ها  و کبوتر‌ها

خواهد ماند...

این جهان و این همه تاریکی

این حرم و این همه کبوتر

این همه آسمان و این همه خوشبختی

تا من زندگی کنم،

با غریبی آشنا با ضامنی محکم... .

تکتم دلسوز، سوم راهنمایی

/کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان  مرکز دو گناباد