اولین باری که مریم کوچولو یک مارمولک روی دیوار کاهگلی خانه شان دید، با خوشحالی از مادرش خواست که آن را برایش بگیرد تا آن بازی کند. اما مادرش یک سنگ درشت به طرف مارمولک پرت کرد و مریم را نصیحت کرد که هر وقت مارمولک دید، لبهایش راببندد و حرف نزند؛ چون اگر مارمولک دندانهایش را ببیند و بشمارد، عمرش کوتاه می شود. مریم هم لبهایش را بست و از آن به بعد با هیچ کس حرف نزد. هیچ کس هم خبر نداشت که او همیشه در انتهای باغ با مارمولک حرف می زند و درد دل می کند تا اینکه… .