پیش از شروع ماجرایی که با خودش ماجراهای دیگری می‌آورد، چنین می‌خوانیم: «در زندگی روزهایی هست که عادی و معمولی به نظر می‌آیند. نه کسی درخشندگی رنگ‌شان را می‌بیند، نه عطر جادویی‌شان را در هوا احساس می‌کند؛ اما وقتی یک حادثه‌ی کوچک می‌آید و به سنگینی کوه دماوند می‌افتد روی زندگی و همه‌چیز را خراب می‌کند، همان روزهای عادی و معمولی که کسی حاضر نبود برایشان تره خرد کند، روزهای دور و درخشانی می‌شوند که آدم حاضر است برای برگرداندن آن‌ها، هر کاری بکند، هر کاری... غروب روز آخرین دوشنبه‌ی اسفند برای آرش چنین روزی بود.»