«همین‌که دارگوش به پل نزدیک شد، آدم لک‌لکی داد زد: "هی، دارگوش! امروز خوب گرسنگی کشیده‌ای؟

توی دهکده، آنهایی که دستشان به دهنشان می‌رسید، وقتی به هم می‌رسیدند با جمله: "امروز خوب غذا خورده‌اید؟" از هم احوالپرسی می‌کردند. اما دارگوش و دوستش با وارونه کردن این جمله با هم شوخی می‌کردند.

دارگوش کیسه‌ی قلنبه‌ای را که به کمرش بسته بود، فشار داد. او می‌خواست خبرهای خوشی را که داشت، مخفی نگه‌دارد. اما از شدت هیجان نتوانست. دارگوش کیسه را بالا گرفت و گفت: "آدم لک‌لکی! خوب کردی در احوالپرسی پیش‌دستی کردی، چون همین امروز، اگر یک کم دیگر صبر کنی، جمله درست را به‌کار خواهیم برد!"

دارگوش با دیدن چشم‌های آدم لک‌لکی، که از تعجب گشاد شده بودند، خوشحال شد. او می‌دانست که آدم لک‌لکی فوری حدس می‌زند توی کیسه‌ی او چیست. آدم لک‌لکی می‌دانست که فقط یک چیز می‌تواند کیسه را این‌طور نرم و برآمده نشان بدهد. توی کیسه، از ته هویج یا استخوان‌های مرغ که قلنبه قلنبه بیرون می‌زدند، خبری نبود. کیسه پر از برنج بود .»