بخشی از اثر:

خورشید روی سبزه ها و درخت های درهم تنیده ی "باغ مخفی" می تابید. این نامی بود که "مری" روی باغ گذاشته بود. این اسم را دوست داشت و وقتی بین دیوارهای قدیمی و زیبای آن تنها می گذشت و کسی نمی دانست او کجاست، بیشتر لذت می برد. تقریبا مثل دور بودن از دنیا بود و رفتن به یک جای افسانه ای. مری تصمیم گرفته بود راز وجود باغ مخفی را برای خود نگه دارد اما...

.

.

.

“من و تو خیلی به هم شبیه هستیم.”

این را بن ویتستاف به ماری گفت. و ادامه داد ” هر دوی ما از زیبایی بهره ای نبرده ایم و در عین حال، خیلی هم آدمهای ناخوشایندی هستیم.”

ماری بیچاره! هیچ کس او را نمیخواهد، هیچ کس دوستش ندارد. بعد از مرگ پدر و مادرش، او را از هندوستان، به خانه ی عمویش در یورکشایر فرستادند. آنجا یک خانه ی بزرگ قدیمی‌بود و شاید نزدیک به صدها اتاق داشت، اما درِ بیشتر آن اتاقها همیشه بسته و قفل بود.

ماری بدخُلق و بی حوصله و تنها است. هیچ کاری در طول روز وجود ندارد که انجامش دهد، و هیچ کس با او حرف نمی‌زند، مگر همان باغبان پیر، بن ویتستاف.

اما ماری کم کم چیزهایی را در مورد باغ اسرار آمیز می‌فهمد. درِ باغ قفل شده و مخفی است و کلید آن سالهاست که گم شده است. ده سالِ تمام است که هیچکس پایش را به آن باغ نگذاشته – به جز پرنده ی سینه سرخی که بر فراز دیوارها پرواز می‌کند. ماری پرنده را می‌بیند، و از اینکه کلید کجاست، حیرت زده می‌شود…

و سپس آن شب، صدای گریه ی عجیبی از هر کجای خانه به گوش می‌رسد. صدایی که شبیه به گریه ی یک بچه است …