در بخشی از داستان لبخن انار آمده: «مرد بلند قد، میانه سال با موهای جوگندمی، دستهایش را پیش آورده بود و آن‌ها را به جماعت نشان می‌داد: - باور کنید هنوز کف دست‌هایم می‌سوزد. بعد از سی و چهار سال هنوز سوزش ضربه ترکه‌هایش را به کف دست و پاهایم حس می‌کنم. اما امروز هر چه دارم از او دارم. امشب می‌خواهیم از او حرف بزنیم و مثل آن سال‌ها به کودکی و نوجوانی برگردیم. نه فقط با حرف، بلکه با گوشت و پوستمان آن دوران را زنده کنیم. اول، البته حرف و دست آخر عمل. امشب تعدادی از شاگردانش و معلمینی که با او همکاری می‌کرده‌اند و همین طور مش عبدالله خدمتگزار مهربان مدرسه که سی سال در کنار او بود اینجا هستند. اینجا جمع شده‌ایم تا یاد و خاطره آن مرد بزرگ را گرامی بداریم...»