رمان «خانه‌ی خودمان» بی‌شک یکی از تاثیرگذارترین کتاب‌های نوجوانانه‌ای بوده که خواندنش در این روزها نصیب نویسنده جاکتابی شده. داستانی که اگرچه احتمالا برای نوجوانان نوشته شده باشد اما مخاطب خود را به جرم کم‌سن و سالی، مورد کم‌توجهی قرار نمی‌دهد. و مانند بسیاری از کتاب‌هایی که شاهدیم از ضعف روایی و داستانی رنج می‌برند -و نویسنده را گمان بر این است که مخاطب نوجوانش چندان ملتفت این شلختگی و بی‌در و پیکری نخواهد شد- نیست. از همین روست که این کتاب به شایستگی برنده مدال طلایی جایزه نیوبری در سال ۲۰۰۵ می‌شود. مدالی که به نوعی مطرح‌ترین جایزه در ادبیات کودک و نوجوان در سطح جهان محسوب می‌شود و حتی مدال نقره‌اش برای نویسنده افتخارآفرین است.

بخشی از کتاب:

«... عمویم درست دو و نیم سانتی‌متر از پدرم قدبلندتر بود، اما شکم نرمی داشت. سال قبل که با مشت توی شکمش زدیم، این را فهمیدیم. همو دادش به هوا رفت و برای‌مان خط و نشان کشید. پدر و مادر ما را بدون شام به رختخواب فرستادند. آن‌ها معتقد بودند که زدن دیگران بدترین گناه است. دزدی در درجه دوم و دروغ‌گویی در درجه سوم بود. و من هنوز دوازده سالم نشده بود که مرتکب هر سه گناه شدم...»

.

.

.

«اولین واژه را از خواهرم لین یاد گرفتم: "ستاره-ستاره". با این‌که آن را اشتباهی "سیستاری" تلفظ می‌کردم، ولی او منظورم را می‌فهمید. در زبان ژاپنی، "ستاره-ستاره" یعنی "درخشنده و نورانی". لین می‌گفت وقتی‌که بچه بودم، همیشه شب‌ها مرا با خودش به جاده‌ی خلوتی می‌برد و هر دوی‌مان به پشت، روی زمین دراز می‌کشیدیم و به ستاره‌ها نگاه می‌کردیم. بعد، او بارها و بارها می‌گفت: "کتی، بگو ستاره-ستاره!، ستاره-ستاره!" و من عاشق این کلمه بودم! وقتی کمی بزرگ‌تر شدم، برای توصیف تمام چیزهایی که دوست‌شان داشتم، از عبارت "ستاره-ستاره" استفاده می‌کردم. آسمان آبی زیبا، توله‌سگ‌ها، بچه گربه‌ها، پروانه‌ها و حتی دستمال کاغذی‌های رنگی .»