انواع ادبیات نمایشی کودک و نوجوان را در سه ردیف می‌شود برشمرد:
1- شفاهی
2- مکتوب
3- در اشکال متنوع اجرا
ابتدا از فرآیند شفاهی به مکتوب که حرکتی است از ساده به پیچیده، آغاز می‌کنیم و ضمن معرفی نوع پدیده، سعی خواهیم کرد نمونه‌هایی نیز شاهد مثال بیاوریم.
معمولاً هنگامی‌که نام ادبیات نمایشی کودک و نوجوان به میان می‌آید، تصوری که به صورت ابتدایی و عامیانه به ذهن مخاطب عام متبادر می‌شود، نمایشنامه‌هایی است که برای تئاتر کودکان و نوجوانان نگاشته شده‌اند. علت این امر هم آن است که این نوع ادبیات نمایشی به علت رواج نسبی‌اش نسبت به سایر انواع دیگر، شناخته شده‌تر است؛ چون تئاترهایی که معمولاً برای کودکان و نوجوانان به اجرا درمی‌آیند، با استفاده از این نوع ادبیات نمایشی تولید می‌شوند. اما واقع امر به گونه‌ای دیگر است. نمایشنامه برای تئاتر کودکان و نوجوانان تنها یکی از انواع ادبیات نمایشی مورد نظر است. شناخت انواع آن کمک می‌کند تا آن‌ها از اختلاط ناهماهنگ دور بمانند و ضمن حفظ استقلال و ماهیت، در جایگاه مناسب خود مورد بهره‌برداری قرار گیرند. طبیعی است کاربری که به صورت علمی ‌فرق ادبیات نمایشی شفاهی و مکتوب را به خوبی نداند و یا مثلاً تفاوتی بین اجرای نمایش خلاق و اجرای تئاتر رسمی ‌نگذارد، ضربه‌های جبران‌ناپذیری به تئاتر کودکان و نوجوانان وارد می‌کند؛ چرا که این شخص با ابزار کار خود بیگانه است. بنابراین نه تنها نمی‌تواند به موفقیت برسد، بلکه با متون ناقص‌الخلقه‌ای که تولید می‌کند، به مخاطب و تئاتر کودکان و نوجوانان آسیب جدی می‌رساند.