شرابِ مزه‌ی هر عَجَبی را چنان نوش می‌کنم / که تا دیری بی‌هوش می‌مانم. «بهاء ولد»
چکیده
شعر شهودی، تصویر و تقلیدی رمزی از صورتهای مثالی، باورهای باستانی، تجربه‌ی قدسی و حافظه‌ی عظیم ناخودآگاهی است. کودکان به مانند انسانهای اسطوره‌ای، شاعران و هنرمندان با مظاهر و تجلیات این عالم آشنا هستند. هستی را اینگونه میفهمند و ترسها و شادیهای خود را در این فضا بازتاب میدهند. این مقاله میکوشد اهمیت نگرش شهودی را در اشعاری که برای کودکان سروده میشود، تبیین کرده و نشانه های آن را به تفصیل بیان کند.