ملقب به رفیع الدین و گاهی به ملارفیع الدین و یا ملارفیع هم موصوف است از علمای امامیه و از ادبا و شعرا و فضلای قرن یازدهم هجری است و در اشعار خود واعظ تخلص میکرد.در وعظ و خطابه سرآمد بوده است وی از شاگردان ملاخلیل قزوینی بود و دیوان شعر وی مشتمل بر هفت هزار بیت است.
وفات او در سال (۱۰۸۹ ه ق ) رخ داده وی از علم معقول نیز حظی وافر داشته و در این علم کتابی به نام ابواب الجنان تألیف کرد.اما بیش از دو باب آن را ننوشت و پس از مرگ او پسرش ملا شفیع آن را پایان داد.