در سرتاسر كوهستان، هيچ گياه سبزي ديده نمي‌شد. خارها ‏تنها مهمان سفره خاك بودند. «پرهام» به زمين و آسمان ‏مي‌نگريست. فضايي رويايي شكل گرفته بود. گويي ‏كوهستان به آسمان پيوسته و آسمان دست بر دوش زمين ‏گذاشته بود.