پرنده کوچک که از تنهایی در خلوت لانه خسته شده بود با خود گفت: هر که را بال است، تنها نیست؛ می پرم تا اوج. پس از پرواز کوتاهی خسته شد و بر شاخه ای از هزاران شاخه سبز درختی کهنسال نشست و با خود گفت: راستی را، این پرنده با هزاران بال سبز باز، باز پروا دارد از پرواز! او نمی دانست که شیرین تر از پرواز، هست ایثار… .