زار سال پیش نبود، صد سال پیش هم نبود، همین یکی دو سال پیشتر بود. توی کوچه ما دختری زندگی می کرد به نام “هلی خانم“ که هشت سال داشت. بچه های دیگر هر یک کاری می کردند و هنری داشتند، اما کار هلی فقط اذیت و آزار دیگران بود. بالاخره آن قدر مردم از دست او به پدر و مادرش شکایت کردند که آنها به راهنمایی پیرمردی که مهمان آنها شده بود، تصمیم گرفتند هلی را مدتی به جای دیگری بفرستند که قدر خانه و محله خودش را بداند و از آزار دیگران دست بردارد. هلی که این حرفها را شنیده بود آن شب خواب دید که… .
الآن هلی بزرگتر و زرنگتر و مهربان تر شده است و همه از دست او راضی هستند.