جزئی از حقیقت را دیدن گاه خطرناکتر و گمراه کننده تر از هیچ ندیدن است. استاد می گفت: همه یک بیماری داریم. چون بیماری یکی باشد، دارو هم یکی باشد. جمله بیماری غفلت داریم؛ بیایید تا بیدار شویم.
نویسنده در این داستان که برگرفته از حکایتی در مثنوی مولوی است خواننده را از کوچه بازار غفلتها و ازدحام پندارها به سوی مدرسه روشنایی راهنمایی کرده و او را بر صندلی شاگردی استاد حقیقیت می نشاند.