لولو کفت: «کاش می‌توانستم از آن بالا، از نوک آن کوه، به دنیا نگاه کنم. حتماً از آن بالا خیلی چیزها پیداست.» بزی همان‌طور که گوش می‌داد، دسته‌ای گندم سبز را خورد. لولو چپ چپ به او نگاه کرد. بزی دیگر نخورد و گفت: «من تو را به آرزویت می‌رسانم! لولو جان بپر پشتم تا برویم. کسی چه می‌داند! شاید علف‌های آن بالا شیرین‌تر هم باشد.»