دو پسرک در دو سوی یک رود، هر یک خود را «پادشاه همه چیز» می‌خوانند و خود را مالک همه چیز می‌دانند. آن‌ها در مقابل هم می‌ایستند و بر سر هم فریاد می‌زنند. جمله‌ها تبدیل به سیم‌های خاردار می‌شوند و میان آن‌ها می‌خزند، رود باریک طغیان می‌کند و سیل به راه می‌افتد و آن‌ها را در بر می‌گیرد و در دنیای کوچکشان زندانی می‌کند. هر یک دیگری را محکوم می‌کند و مقصر می‌داند. هنگامی که آن‌ها فریاد می‌زنند که از هم متنفرند، واژه‌ها به هیولایی تبدیل می‌شوند که با آتش دهانش همه چیز را می‌سوزاند و خشک می‌کند. با از بین رفتن چیزهای زیبا، آن‌ها به کوچکی خود اعتراف می‌کنند. با ابراز پشیمانی پسرک‌ها، باریکه‌ای از رود جریان می‌یابد تا دوباره جهانی نو ساخته شود.