بخشی از اثر

«سوفی خوابش نمی‌برد.
پرتو درخشان ماه از لای پرده‌های اتاق، مایل تابیده و یک‌راست روی بالشش افتاده بود.
بقیه‌ی بچه‌های یتیم‌خانه از چند ساعت پیش خوابیده بودند. سوفی چشم‌هایش را بست و آرام دراز کشید. با خودش کلنجار می‌رفت تا خوابش ببرد.
اما فایده‌ای نداشت. پرتو ماه مثل شمشیری نقره‌ای اتاق را می‌شکافت و روی صورتش می‌افتاد.
یتیم‌خانه کاملا ساکت بود. نه صدای حرفی از طبقه‌ی پایین می‌آمد و نه صدای پایی از طبقه‌ی بالا.
پنجره‌ی پشت پرده باز باز بود، ولی صدای پای کسی از پیاده‌رو شنیده نمی‌شد و هیچ ماشینی در خیابان حرکت نمی‌کرد. کوچکترین صدایی به گوش نمی‌رسید. سوفی به عمرش چنین سکوتی را به یاد نداشت ...»

.

.

.

«گوشت قلنبه خور نعره زد :آهای کرم کوتولوی الکی خوش! همه ی
ما می خواهد بداند که تو هر روز این ساعت کجا می رود. کسی حق ندارد
قبل از تاریکی هوا جایی بتازد. وجودهای شر خیلی راحت می تواند
ببینندت و بعد شکار غول راه می اندازند وما هیچ کدام دلش نمی خواهد
همچین اتفاقی بیفتد، درست می گوید؟»