یک روز که پیرزن از بازار برمی‌گشت، سرراهش به یک گربه‌ی سیاه و سفید آتش پاره برخورد. گربه میومیو راه انداخته بود و دمش را توی هوا می‌جنباند. از گربه خوشش آمد؛ آن‌قدر خوشش آمد که توی دلش گفت: هر طور شده باید او را بگیرم. این بود که یواش یواش دنبال گربه راه افتاد. وقتی خوب به او نزدیک شد، پرید که او را بگیرد، اما گربه‌ی ناقلا جستی زد و فرار کرد.

گربه آن‌قدر تند می‌دوید که پیرزن دید اگر به جای دو پا، دو بال هم داشته باشد به گرد او نمی‌رسد. این بود که سرش را پایین انداخت و رفت و رفت و رفت تا به خانه رسید. وقتی رفت تو، همان گربه‌ی آتش‌پاره‌ی ناقلا  را توی خانه دید که گاهی به شاخ‌های بز نگاه می‌کرد، گاهی با ریش‌های او ور می‌رفت و گاهی هم دور خودش می‌چرخید.

گربه‌ی دم بریده دید نه خیر، با این در و آن در زدن و دست پیش این و آن دراز کردن کار درست نمی‌شود و دمش از گرو درنمی‌آید. تو فکر بود که چه کار بکند و چه کار نکند که علفزار سرسبزی را روبه‌روی خود دید. همین‌طور که علف‌ها خیره شده بود، انگار یکی به او گفت: «بپر توی آن‌ها و هر چه دلت می‌خواهد بچین، این پنجول‌ها را برای چنین روزی به تو داده‌اند، تا وقتی درماندی به کارشان ببری.»...