پسربد مراو را یکی هوشمند

گرانمایه تهمورث دیوبن

بیامدبه تخت پدر برنشست

به شاهی کمربرمیان برببست

همه موبدان رازلشگربخواند

بچربی چه مایه سخنها براند

چنین گفت کامروز این تخت و گاه

مرا زیبد و تاج و گرز و کلاه

جهان از بدی ها بشویم به رای

پس آنگه ز گیتی کنم گرد پای

ز هر جای کوته کنم دست دیو

که من بودخواهم جهان راخدیو

هرآن چیز کاندرجهان سودمند

کنم آشکارا،گشایم زبند