به نام خداوند جان و خرد/ کزین برتر اندیشه بر نگذرد

خداوند نام و خداوند جای/ خداوند روزی ده رهنمای

خداوند کیوان و گردان سپهر/ فروزنده‌ی ماه و ناهید و مهر

ز نام و نشان و گمان برترست/ نگارنده‌ی بر شده پیکرست

به بینندگان آفریننده را/ نبینی مرنجان دو بیننده را

نباید بدو نیز اندیشه راه/ که او برتر از نام و از جایگاه

...

سرافراز سهراب با زور دست/ تو گفتی سپهر بلندش ببست

غمی بود رستم بیازید چنگ/ گرفت آن بر و یال جنگی پلنگ

خم آورد پشت دلیر جوان/ زمانه بیامد نبودش توان

زدش بر زمین بر به کردار شیر/ بدانست کاو هم نماند به زیر

سبک تیغ تیز از میان برکشید/ بر شیر بیدار دل بردرید

بپیچید زان پس یکی آه کرد/ ز نیک و بد اندیشه کوتاه کرد

بدو گفت کاین بر من از من رسید/ زمانه به دست تو دادم کلید

تو زین بی‌گناهی که این کوژپشت/ مرا برکشید و به زودی بکشت

به بازی بکوی‌اند هم‌سال من/ به خاک اندر آمد چنین یال من

نشان داد مادر مرا از پدر/ ز مهر اندر آمد روانم به سر

هر آن‌گه تشنه شدستی به خون/ بیالودی آن خنجر آبگون

زمانه به خون تو تشنه شود/ بر اندام تو موی دشنه شود

کنون گر تو در آب ماهی شوی/ وگر چون شب اندر سیاهی شوی

وگر چون ستاره شوی بر سپهر/ ببری ز روی زمین پاک‌مهر

بخواهد هم از تو پدر کین من/ چو بیند که خاکست بالین من

ازین نامداران گردنکشان/ کسی هم برد سوی رستم نشان

که سهراب کشتست و افگنده خوار/ ترا خواست کردن همی خواستار

چو بشنید رستم سرش خیره گشت/ جهان پیش چشم اندرش تیره گشت

بپرسید زان پس که آمد به هوش/ بدو گفت با ناله و با خروش

که اکنون چه داری ز رستم نشان/ که کم باد نامش ز گردنکشان

....

                                                                                                                                                                                                                                                                    داستان رستم و سهراب

                                                                                                                                                                                                                                                                    به انتخاب: مژگان بابامرندی