روزی بزاز با مقداری بار پارچه بر دوشش به بیابانی رسید و مرد اسب سواری را دید و از او خواست که به او کمک کند و بار او را حمل کند .

اسب سوار، گفت :« اسبم بیمار است و چیزی نخورده است واین کار دور از انصاف است .»

در همین هنگام خرگوشی از پشت بوته خار بیرون پرید، اسب سوار تا خرگوش را دید به دنبال او تاخت و دورشد.

 مرد بزاز خدا را شکر کرد که بارش را به مرد اسب سوار نداده است زیرا امکان داشت او به طمع بیفتد وبارش را ببرد.

 مرد اسب سوار هم با خودش فکر کرد که اگر بار بزاز همراهم بود به بیابان می زدم. پس برگشت وبعد از عذر خواهی از بزاز خواست که  بگذارد با حمل کردن بارش به او کمک کند.

 بزاز گفت:«از شما متشکرم من اشتباه کرده بودم! بهتر است خود ، بار خویش را به دوش بکشم این گونه خیالم آسوده تر خواهد بود»