اهداف علمي و آموزشي

•    خو گرفتن به پژوهش علمي و اِعمال آن در دو جنبه عمومي و تخصصي؛ بدين ترتيب كه هم آشنايي دورادور با موضوعات، اهداف و كاربرد علوم پايه، تجربي و انساني روز حاصل گردد و هم در رشته برگزيده شخصي، روز آمدي اطلاعات مورد اهتمام قرار گيرد و به آموخته‌هاي اوليه و قالبي اكتفا نشود.

•    اهتمام به تحصيلات عاليه با تفكر كيفيت‌گرا ، چنانكه با آگاهي از ميزان سودمندي هر يك از رشته‌هاي تحصيلي در خدمت رساني به مردم (هم كيشان و بلكه هم نوعان) اقدام به انتخاب كنند.

•    عنايت قلبي به انگيزه‌هاي الهي و معنوي كسب دانش، چنانكه اين انگيزه‌ها موجب ايمني از آفاتي شود كه ممكن است گريبان گير طالب علم گردد.

•    تمركز قوا در يادگيري و آموزش و پرهيز از پراكندگي فكري كه نتيجه مسلم آن چيزي جز كند شدن روند آموزش و كاستن از بازدهي علمي نيست.

•    آشنايي با كلام وحي و سخنان خاندان عصمت و طهارت عليهم‌السلام به گونه‌اي كه نه تنها فهم ظاهر عبارت را ميسر سازد، بلكه موجب توانايي دريافت مقصود اصلي كلام و يافتن مصاديق عيني و كاربردي براي آن باشد.

•    اصالت دادن به تفكر و تعقل و نگرش علمي به پديده‌ها و حوادث پيراموني، به گونه‌اي كه دانش‌آموزان در برخورد با تازه‌ها و ناشناخته‌ها، پيش از هر تصور ديگري، به تبيين عقلاني و توضيح علمي آنها بينديشند.

•    توانايي و اشتياق براي آموزش دانسته‌ها به ديگران كه تقويت پيوسته بنيه علمي و نيل به خودباوري در اين زمينه مي‌تواند موجب آن باشد.

آفاتي كه ممكن است متوجه اين بعد از شخصيت انسان باشد به صورت مدرك گرايي، شهرت‌طلبي، فضل فروشي، خود‌بزرگ‌بيني و دنياخواهي جلوه‌گر مي‌شود كه پرهيز از اين آفات و نظاير آن هر چند بيشتر جنبه اخلاقي دارد، مي تواند در روند موفقيت علمي هم تاثير واقعي داشته باشد.

اهداف اعتقادي

•    باور قلبي و آگاهانه به اصول دين، چنانكه مبتني بر انديشه و تحقيق و به دور از انحراف اعتقادي باشد كه حاصل بيگانگي با آموزه‌هاي معرفتي خاندان عصمت و طهارت عليهم السلام و دل سپردن به نظريات و آراء متفكراني است كه نحله فكري آنان اصالت زميني و بشري دارد، نه اصالت الهي.

•    شناخت و ارادت نسبت به پيشوايان معصوم شيعه عليهم السلام آن گونه كه التزام به سيره عملي ايشان و تسليم به فرموده‌هاي آن بزرگواران را در پي داشته باشد و به ياد كرد لفظي و احترام صوري به آنان محدود نباشد.

•    اُنس و علاقه‌مندي به قرآن كريم و آشنايي نسبي با راز و رمز الفاظ آن و اعتقاد به اين كه قرآن كتاب انسان سازي است. طبيعي است كه چنين اعتقادي به رهايي از بند الفاظ و پرداختن به فضاي آزاد مفهوم و مقصد كلام مي‌انجامد و شخص با استفاده علمي از آيات و جست و جوي مصاديق عيني آنها را مي‌آموزد.

•    اعتقاد به بقاي روح، چنانكه باور داشته باشند زندگي دنيوي مجالي است براي توشه برداري جهت سعادت جاويدان و بدين ترتيب، درتصحيح نگرش به شئون مادي زندگي و انگيزه‌هاي رفتاري خويش بكوشند. به نظر مي آيد كه اين اعتقاد همان است كه برخي از صاحب نظران علوم تربيتي از آن به عنوان «باور به جاودانگي خير» ياد كرده و از بنيانهاي رشد اخلاقي دانسته‌اند.

•    خود باوري و رشد يافتگي ديني مبتني بر رشد شناختي و انگيزش دروني با چنين رشدي هم متكي بر خرد ورزي در فهم اصول اعتقادي مذهب تشيع است، هم متكي بر تحقيق و تفحص در خصوص ديدگاه هاي عمده انحرافي در اين زمينه. افزون بر اين شخص براي رد شبهات دين ستيزان ـ كه در لسان وحي از آن به عنوان «جدال به احسن» ياد كرده اند ـ بر انگيخته و توانا گردد.

•    شفافيت اعتقاد به مهدويت و آشنايي صحيح با فرهنگ انتظار كه به شناخت وظايف عبادي و اعتقادي شيعه در دوران غيبت بيانجامد و روحيه صلاح و سداد شخصي و اصلاح طلبي اجتماعي را پديد بياورد. روشن است كه اعتقاد و آشنايي و شناخت بايد به گونه‌اي باشد كه زنگار هر ترديدي را در اين مورد بزدايد و راه رسوخ آراء فرق ضاله را به دل سد كند.

•    تلاش براي تعظيم شعائر ديني با اهتمام به تبليغ عملي (تعبد آگاهانه، همراه با خلوص نيت در برابر دستورهاي ديني معصومين عليهم‌السلام و عنايت ويژه به امر به معروف و نهي از منكر به شيوه  غير مستقيم در زندگي اجتماعي) و پرهيز از رفتارهاي بي محتوا كه ريشه در خرافه گرايي، كهن پرستي و افراط دارد و تنها با پشتوانه همين عوامل، رنگ و لعاب ديني به خود گرفته است.

•    اهتمام به هدايت اعتقادي ديگر افراد مستعد و شيفتگان معارف آسماني را سرلوحه برنامه‌هاي زندگي خويش قرار دهد.

اهداف اخلاقي

آنچه در اين بعد مهم است اين است كه اولا مضمون و محتواي آموزه‌هاي اخلاقي تعاليم آسماني خاندان عصمت و طهارت باشد و نه نظريات فلسفي و عرفاني‌، ثانيا رفتار اخلاقي بايد در ساختار شخصيتي فرد نهادينه شود تا هماهنگي آن با دانش اخلاقي تضمين گردد.

•    نيل به مرتبه‌اي از خود شناسي كه آگاهي به عظمت روح آدمي و توجه به كرامت نفس انساني را در بردارد. شرح صدري كه بدين ترتيب به دست آيد بركات فراواني به دنبال مي‌آورد؛ مانند: بي‌اعتنايي قلبي به دنيا، استواري در برابر ناگواري‌ها‌ي زندگي اجتماعي و مشكلات اجتماعي، آرامش روحي و رضامندي به نتيجه تلاشهاي شخصي، استقلال شخصيت و ناديده گرفتن مدح و ذم ديگران، پرهيز از مفاسد اخلاقي و دوري از افكار و رفتاري كه به احساس فرومايگي مي‌انجامد.

•    رهايي از بند خويش خواهي كه موجب مي‌شود در برخورد با ديگران تواضع جاي كبر و كدورت را بگيرد و توفيقات گوناگوني مانند برقراري روحيه صلح و صفا در خانواده‌ها، پذيرش اشتباهات شخصي و سعي در برطرف كردن آنها و كوشش براي ياري رساندن به همنوعان به دست آيد.

•    دارا بودن روحيه توكل به خداوند متعال و توسل به اولياي الهي، به گونه‌اي كه نه مانع به كارگيري قواي شخصي براي انجام وظايف و نيل به اهداف سازنده گردد و نه به احساس خود باوري مفرط و بي نيازي كاذب از بزرگاني كه وسايل نيل به قرب الهي و بركات مادي و معنوي‌اند، بيانجامد.

•    تخلق به اخلاقي حسنه اسلامي با مراقبت بر فرايض و سنن مذهبي در زندگي شخصي و خوش رفتاري هر چه تمام‌تر با اعضاي خانواده و معاشران كه در مدار گذشت، مهرورزي و مهرباني، پاسداشت حرمتها و حقوق ديگران تجلي مي‌يابد.

•    پرهيز از مفاسد اخلاقي، خويشتن داري به هنگام احساس خشم از رفتارهاي ناپسند عرفي اطرافيان و دوري كردن از هر عادت رفتاري كه به حجاب‌زدگي خرد و انديشه انسان مي‌انجامد و موجب تكرار روز افزون رفتارهاي نابخردانه و مذموم اخلاقي مي‌گردد.

•    رعايت نظم و انضباط به ويژه آنجا كه مربوط به برنامه‌ريزي و زمان‌بندي و وقت‌شناسي باشد، چنانكه هم در استفاده بهينه از فرصتهاي زندگي اثر گذارند و هم رسيدگي و پيگيري به موقع در خصوص وظايف دائمي و مسئوليت‌هاي ادواري را به يك عادت سنجيده رفتاري تبديل كند.

•    كوتاه سخن اينكه رشد اخلاقي: اولا به باورهاي مذهبي وابستگي تام دارد، ثانيا نمودهاي رفتاري آن در دو جنبه فردي و اجتماعي جست و جو مي‌شود. پس نيل به هر دو خصيصه اعتقادي و عملي چنين رشدي بايد مورد توجه در بعد اخلاقي باشد.

اهداف عاطفي و رواني

واقع بيني كه استادان فرهيخته تربيت اسلامي آن را همان حكمت و خير كثيري دانسته‌اند كه در قرآن كريم از آن ياد شده و مي‌تواند اعتدال روحي رواني باشد؛ زيرا درك درست از ارزش واقعي پديده‌ها و اشخاص موجب مي‌شود منزلت آنها در انديشه و جان آدمي از كوچك نمايي و بزرگ نمايي بركنار ماند و اين خود از عوامل دست يابي به آرامش دروني است.

•    آگاهي نسبت به توانايي‌ها و ناتوانايي‌هاي خويش كه مقدمه پرورش استعدادهاي شخصي است و مي تواند از اتلاف عمر و صرف بي حاصل هزينه‌هاي مادي و معنوي براي رسيدن به اهداف نامتناسب با شخصيت فردي و اجتماعي انسان جلوگيري كند.

•    حساسيت عاطفي نسبت به اوضاع و احوال خويشان، معاشران، آحاد امت اسلامي و جامعه جهاني به گونه‌اي كه در برابر ناگواري‌هاي زندگي ديگران بي اعتنا نباشد و حس همدردي و نوعدوستي ايشان نمود عملي بيابد.

•    توانايي در ابراز صحيح احساسات و عواطف متعادل خويش نسبت به نزديكان و معاشران كه روش پسنديده پيشوايان ديني بوده و شيوه‌اي موثر در حفظ آرامش روحي و برقراري ارتباطات شفاف و سازنده اجتماعي است. اين توانايي نبايد فقط به ارتباط با محيط‌هاي مأنوس و آشنايان ديرين محدود باشد؛ بلكه بايد بتواند از آن در جهت گشايش افق‌هاي تازه‌تر و گسترده‌تري در روابط اجتماعي نيز به موقع استفاده كرد.

اهداف فرهنگي و هنري

•    آگاهي از هويت ملي ـ مذهبي خويش و شناخت تحليلي از فراز و فرودهايي كه در روند شكل‌گيري فرهنگ اين مرز بوم پشت سر گذاشته شده و عوامل تاريخي موثر در پديد آمدن آنها.

•    تكيه بر ارزش‌هايي كه در فرهنگ اسلامي ايران زمين ريشه دارد، احساس سر افرازي از آنها و تلاش براي آراستن خويش به آن ارزشها.

•    آشنايي نسبي با فرهنگ‌هاي كهن و ديرينه‌اي كه هنوز در عرصه جهاني حضور محسوس دارند و نيز فرهنگ كشورهاي غربي (شناخت كلي از نقاط قوت و ضعف اصلي كلان‌فرهنگهاي زنده دنيا) و تشخيص امتيازات فرهنگ خودي نسبت به فرهنگ‌هاي بيگانه كه مي‌تواند مايه ايمني از خودباختگي فرهنگي گردد.

•    ذوق زيبايي شناسي در نگرش به پديده‌هاي جهان آفرينش و نيز رفتارها، روابط و مناسبات انساني.

•    علاقه‌مندي به يكي از رشته‌هاي موجه و سازنده هنري در اين سرزمين (هم به لحاظ شكوفايي عواطف انساني و تهذيب روحي خويشتن، هم به لحاظ سودمندي واقعي به دور از ابتذال براي ديگران، تلاش براي تسلط يافتن به آن و به كارگيري توانايي خويش در اين زمينه براي  تاثير مطلوب در افراد جامعه).

•    حضور موثر در آيين‌هاي مذهبي، ملي و تلاش براي برپايي هر چه باشكوه‌تر آنها كه مي‌تواند به ترويج فرهنگ در جامعه منجر شود.

اهداف اجتماعي

•    آشنايي با حقوق فردي واجتماعي خويش و ديگران، التزام به رعايت آن حقوق ـ به ويژه آنچه در اصطلاح اسلامي به "حق الناس" معروف است و پرهيز و جلو گيري از تضييع آنها به دست خود و ديگران.

•    مسئوليت پذيري در فعاليت‌هاي سازنده اجتماعي و آمادگي براي شركت فعال در انجام كارهاي گروهي كه حاصل توانايي در برقراري ارتباطات سالم با ديگر اعضاي جامعه است.

•    ارج نهادن به خدمت و ياري رساني به مردم و سودمندي هر چه بيشتر به حال ايشان با انگيزه ديني كه مي‌تواند اين رفتار را با خلوص نيت همراه سازد و از ايستايي آن در برابر عوامل بازدارنده جلوگيري كند.

•    اعتقاد به مساوات اسلامي كه موجب به وجود آمدن احساس نزديكي و يك‌رنگي با آحاد همكيشان مي‌گردد و از دوگانگي نگرش و رفتار كه ممكن است با توجه به عواملي مانند گوناگوني نژادي و طبقاتي پديد آيد، جلوگيري مي‌كند.

•    اهتمام به اصلاح امور مسلمانان از جنبه‌هاي گوناگون مادي و معنوي كه در اقداماتي مانند تلاش براي رفع نيازهاي معيشتي مستمندان ايشان و گسترش و ارتقاي ارزشهاي عالي اسلامي و انساني در ميان همكيشان نمود مي يابد.

•    اهتمام به عبادات اجتماعي اسلام؛ به ويژه امر به معروف و نهي از منكر، با در نظر گرفتن حدود و شرايط و روشهاي اصولي و پسنديده‌اي كه اثرگذاري مطلوب آن را در افراد جامعه تضمين مي‌كند.

•    عنايت به معيارهاي مذهبي در گزينش دوستان و معاشران؛ تلاش در جهت حفظ وگسترش و تعميق ارتباطات اجتماعي با اهل صلاح و پرهيز از معاشرت و همرنگي با افرادي كه به باورها و احكام مذهبي پايبند نيستند.

•    به كارگيري آداب پسنديده اجتماعي از ديد اسلام و عرف موجه و رايج در جامعه كه بازتاب مطلوب آن بتواند در جذب عامه مردم به سوي مذهب و افراد مذهبي مؤثر واقع گردد.

•    اهتمام به امر ازدواج در نخستين سالهاي جواني با در نظر گرفتن ارزشهاي معنوي و انساني در همسريابي و رعايت وظايف اسلامي همسرداري.

•    تلاش در حفظ و نگهداري سرمايه‌هاي ملي با رعايت توصيه‌هاي زيست محيطي و احتراز از تخريب منابع حياتي زادبوم خويش.

اهداف سياسي ـ نظامي

•    آشنايي با مباني مردم سالاري به عنوان نظام حكومتي رايج در اغلب كشورهاي توسعه يافته و توانايي نقد آن با توجه به معيارهاي جهان بيني اسلامي در زمينه حكومت.

•    آگاهي نسبي از خصوصيات جريان‌ها و مرامنامه احزاب عمده سياسي كه در كشور فعاليت دارند و داراي بيشترين تاثيرات در سمت و سو بخشيدن به جريانهاي گوناگون فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي‌‎اند.

•    آگاهي از ديدگاه پيشوايان شيعه نسبت به حكومت و حقوق متقابل حكام و رعايا.

•    پرهيز از شخصيت‌زدگي، تقليد و هواداري كوركورانه و تندروي سياسي كه ممكن است به زيان ديدگي  جبران ناپذير مادي و معنوي خويش و نيز به زير پا گذاشتن حدود اسلامي و تعدي به حقوق انساني ساير افراد جامعه بيانجامد.

•    فراگيري كامل برنامه‌هاي آموزش نظامي مصوب آموزش و پرورش، طبق بخشنامه‌هاي صادره مربوط به اين زمينه.

•    آگاهي و شناخت تاريخ اسلام و تاريخ معاصر ايران و تلاش براي حفظ دستاوردها و ارزشهاي نظام.

اهداف اقتصادي

•    توانايي كسب درآمد حلال از راه اشتغال مولد و شرافتمندانه براي خود بسندگي مالي شخصي و خانوادگي .

•    بي اعتنايي به انگيزه‌هاي صرفا دنيوي در فعاليت‌هاي اقتصادي كه مي تواند به بروز خصلت‌هاي ناپسندي مانند آزمندي، تنگ چشمي، سود جويي و فرصت طلبي لجام‌گسيخته گردد.

•    ارج نهادن به نفس اشتغال سازنده به عنوان فعاليتي كه همه بزرگان دين و اخلاق انساني به آن سفارش كرده‌اند و پرهيز از تن آساني و سربار ديگران گشتن.

•    تلاش براي به كار بستن ابتكاراتي كه زمينه موفقيت و پيشرفت شغلي را براي شخص فراهم كند و نهايتا به توسعه اقتصادي جامعه نيز ياري رساند.

•    خودداري از دست يازيدن به مشاغل كاذب و درآمدهاي حرام، شبهه ناك و بادآورده‌ كه از موجبات دامن زدن به نابساماني‌هاي اقتصادي جامعه به شمار مي‌آيد.

•    عمل به وظايف مالي كه بر عهده انسان مسلمان گذاشته شده است؛ اعم از فرايض و سنن (خمس، زكات، صدقه، و انفاق در راه خدا).

•    خويشتن داري از صرف درآمدهاي شخصي به اسراف و تبذير.

•    قناعت به داشته‌ها و دسترنج مشروع خويش و چشم طمع و حسرت برگرفتن از دارايي ديگران.

اهداف زيستي

•    آگاهي از تغييراتي كه بر اثر فرآيند طبيعي رشد در جسم آدمي پديدار مي‌گردد و ارتباط آن با تحولات روحي ـ رواني (شناخت تأثيرات متقابلي كه به دنبال تغيير در اوضاع جسمي، در احوال روحي پديد مي‎آيد و بالعكس).

•    مراقبت از سلامت تن و روان خويشتن با رعايت پيوسته دستورات بهداشتي و پرهيز از انجام رفتارهايي كه بالمآل موجب نا آرامي، افسردگي و پريشان خاطري خواهد شد.

•    رعايت كامل نظافت شخصي و اجتماعي به عنوان يك ارزش ديني.

•    اهتمام به انجام حركات ورزشي تا آنجا كه براي سلامت جسمي و نشاط روحي مفيد است و پرهيز از افراط در اين زمينه.

•    التزام به انجام توصيه‌هاي پزشكي و آداب و سنتي كه پيشوايان ديني شيعه يادآوري كرده‌اند تا روابط زناشويي بهبود و ارتقاي كيفي بيابد.  

امکانات

1- هوشمند بودن كلاس ها (مجهز به ويديوپروژكتور و لپ تاپ)

2- نصب دوربين مداربسته در فضاهاي آموزشگاه

3- استفاده از شبكه داخلي در تمامي اتاق هاي اداري

4- فضا و امكانات مناسب ورزشي (فوتسال، بسكتبال، واليبال، پينگ پونگ، فوتبال دستي و ...)

5- سالن آمفي تئاتر

6- اتاق سايت كامپيوتر

7- كتابخانه و سالن مطالعه مناسب

8- نمازخانه

9- دو آزمايشگاه فيزيك و شيمي

10- دو كارگاه رباتيك و مكانيك

11- پرتال آنلاين مدرسه