(تولد: 1287 خورشیدی، کاشان؛ -- 1341 تهران)
قصه‌گوی رادیو و نخستین گردآورنده‌ی افسانه‌ها و قصه‌های عامیانه‌ی ایرانی برای کودکان.
مقدمات علوم را در مدرسه‌ی تربیت فراگرفت. به زبان‌های عربی و انگلیسی مسلط بود و از دانش فقه و منطق و ادبیات بهره فراوان داشت. 20 ساله بود که از راه آذربایجان به قفقاز و گرجستان و ترکیه و بیروت و فلسطین سفر کرد. پس از بازگشت در 1312 به خدمت وزارت فرهنگ درآمد. وی که ابتدا کار خود را با صادق هدایت و در مجله‌ی موسیقی آغاز کرده بود، از 1319 در رادیو تهران به کار قصه‌گویی برای کودکان پرداخت. وی در این برنامه از شنوندگان خواست که در گردآوری قصه‌ها او را یاری کنند. حاصل کار او از جمع‌آوری سیل قصه‌ها و متل‌ها و ترانه‌هایی که برایش فرستاده می‌شد به احیای بسیاری از آثار ادبی عامیانه انجامید و به‌صورت کتاب‌هایی ماندگار درآمد. در فاصله‌ی سال‌های 1323 تا 1339، 9 کتاب از گرد‌‍آوری‌های او به چاپ رسید. با این‌که کار صبحی به عنوان نخستین گردآورنده‌ی ادبیات‌عامیانه برای کودکان و نوجوانان از جایگاه والایی برخوردار است، اما تعیین جایگاه او در مرز بین گردآورنده و بازنویس چندان آسان نیست. چراکه افسانه‌ها را هم گردآوری می‌کرد و هم تا اندازه‌ای بازنویسی؛ چند روایت از یک قصه را می‌آمیخت و روایتی نو به سلیقه‌ی خود می‌پرداخت، در ساختار قصه‌ها دست می‌برد و در لهجه و ترکیب آن‌ها دخل و تصرف می‌کرد؛ به همین سبب کارشناسان فرهنگ عامه روش گردآوری او را خلاف موازین علمی می‌دانند. با این‌حال کوشش‌های او یادآور کوشش‌های شارل پرو در فرانسه و برادران گریم در آلمان است.