آنان که می توانند ببینند و از خواندن لذت ببرند عموما درک روشنی از دنیای روشندلان ندارند. برای آنان بسیار مشکل است که دشواریهای مغز و قلب و وجود کسانی را که از نعمت دیدن محروم هستند، دریابند؛ بویژه آنکه هرگاه خواسته اند رابطه ای با این گروه برقرار کنند به دستاویز دلسوزی تکیه کرده اند، یعنی همان عصای چوبینی که ره به حقیقت نبرده است و افزون بر آن، موجب رنج و آزاری، بیش از خود نابینایی، برای اینان شده است.