یکی باد با تیره گردی سیاه

برآمد بپوشید خورشید و ماه

نیمروز بود. گوشه ای نشسته بودم و آنها را تماشا می کردم. روزها بود که جز این کاری نداشتم. نمی توانستم چشنم از آن دو بردارم و جز صدای آن دو صدای دیگری نمی شنیدم.

روزها بود که در سایه درختی نشسته بود. من نشسته بودم و نه برگی از شاخه می افتاد و نه قاصدی پیغامی می برد.نه توفانی به پا می شد و نه حتی نسیمی می وزید.

نشسته بودم که ناگهان نامم را شنیدم و از جا پریدم.سواری تند و می تاخت و سواری دیگر در پی اش.یکی سوار بر رخش بود و آن یکی سوار بر شبرنگ، یکی مثل تیری از کمان رها شده و آن یکی مثل شاهینی در پرواز. انگار سم اسب هایشان به خاک نمی رسید.آنقدر تند می تاختند که به گردشان هم نمی رسیدم. یکی پهلوان پهلوانان بود و آن یکی فرزند شاه ایران.