رستم دستان ببر بیان بر تن، گرزش سر بر دوش ، سوار بر رخش از سیستان بیرون آمد.

شب و روز اسب می تاخت  و راه دو روزه را یک روزه می پیمود.

یل سیستانی چند شبانه روز اسب تاخت تا گرسنگی بر او چیزه شد و چون آرزوی خورش کرد ناگهان دشتی پر از گورخر در پیش رویش پدیدار شد. خواست گوری شکار کند؛ رخش را برانگیخت و چون باد سر در پی شکار گذاشت و به یک چشم بر هم زدن آن جانور تیزپا را در کند افکند و از پای درآورد.