آنها از اصل بچه های راه آهن نبودند. آنها فقط بچه هایی حومه نشین و عادی بودند که با پدر و مادرشان یک خانه ییلاقی معمولی، البته با همه نوع وسایل مدرن و راحت، زندگی می کردند. مادرشان نیز وقت خود را صرف این نمی کرد که بیهوده به دیدن زنهای کودن برود یا بیهوده در منزل بنشیند تا آن زنها به دیدن او بیابند. تقریبا همیشه در خانه می ماند و آماده بود که با بچه ها بازی کند و برایشان کتاب بخواند، یا اینکه به آنها در مشق و درسشان کمک کند. این سه بچه خوشبخت همیشه هر چیزی که می خواستند داشتند. پدرشان هم هرگز بدخلقی نمی کرد و آماده بود که بیشتر اوقات در بازی و سرگرمی با آنها همراه شود. آنها واقعا خوشبخت بودند و تا موقعی که مجبور نشده بودند واقعا به نحو دیگری زندگی کنند، حد و اندازه این خوشبختی را حس نمی کردند.