جوی آبی که در یک باغ زیبا بود، خشک و تشنه در انتظار باران بود تا پر از آب شود و به پای درختها برسد. وقتی باران بارید و جوی را پرآب کرد، نه درختها در آن نگاه کردند، نه قورباغه ها در آن شنا کردند و نه پرستوها از آن نوشیدند. جوی غمگین از لاک پشت پیر سراغ چشمه پاک و روشن را گرفت تا به آنجا برود و خود را مثل اول پاک و صاف کند، همچون آینه ای که همه درختان صورت زیبای خود را در آن ببینند. زمانی که از دشت می گذشت و به دنبال یافتن چشمه پاک بود، کلاغ سر راه او را گرفت و سعی کرد او را منصرف کند، اما جوی همچنان به جستجوی خود ادامه داد تا اینکه سرانجام به راز چشمه پاک و روشن دست یافت.