در داستان می‌خوانیم: «مامان دست کوچک «نگار» را در میان دست‌هایش گرفت و به‌آرامی گفت که باید زودتر آماده بشود تا به دکتر بروند. «نگار» داد کشید که نه نمی‌رود. مامان ادامه داد که اگر دکتر نرود، آگه دارو نخورد، گلویش خوب نمی‌شود. «نگار» دستش را از دست‌های مامان بیرون کشید. از تخت پایین آمد و پایش را به زمین کوبید و با صدای بلند گفت که عیب نداره، درد بگیرد، شربت نمی‌خورد، آمپول نمی‌زند. از صدای بلند «نگار» همه اسباب‌بازی‌های توی کمد ترسیدند. «پشمک» هم از ترس می‌خواست گریه کند».