اتاقی میان گلهای آفتابگردان

آنی روی پله های ورودی کلبۀ چوبیشاننشست. تنها بود. دامن بلندش که تا قوزک پایش می رسید، دور پاهایش پیچیده بود. از میان گلهای یاس کبود حیاط کلبه، صدای شادمانۀ یک مرغ مینا در فضا طنین انداخت. آنی به آن نگاهی کرد و از ته دل آه کشید . مرغ مینا در چنین روز غم انگیزی شاد و سر حال به نظر می رسید.

اوایل پاییز بود . دشتها هنوز سرسبزبودند. میان چمنزار، ساقه های گلهای آفتابگردان حسابی قد کشیده بودند. چرخش سر گلهای آفتابگردان مسیر خورشید را نشان می داد. آنی، منتظر دایی اش ویلیام بلک فیدر بود. نمی دانست دایی اش چه شکلی است. هر چند او هم خون مادرش بود، اما آنی فکر می کرد باید از آخرین دفعه ای که او را دیده بود،خیلی فرق کرده باشد. آنی پنج سالپیش، وثتی شش سال داشت دایی اش را دیده بود. او در نیواِکوتا زندگی میکرد؛ جایی کهمرکز قوم سرخپوستان چروکی بود.حالا به اینجا، یعنی ناحیۀ کوهستار می آمد تا آنی را همراه خودش ببرد.آنی نمی دانست دلش می خواهد برود یا نه.

ولی هیچ کس نظر او را نپرسیده بود.

آنی زیر لب با خود گفت: نمی دانم چرا باید با او بروم. می توانمهمین جا پیش مادربزرگ نانیه بمانم.او همه چیز به من یاد می دهد. نه، نمی خواهم به مدرسه بروم.