مش میکائیل گفت: «چه بوی کله پاچه‌ای پیچیده تو ماشین؟» و خندید. من هم خندیدم.

گفتم: «زیر پاته مش میکائیل.»

مش میکائیل هل شد و گفت: «اِ حواسم نبود. خوب شد برش نگردوندم.» بعد پرسید: «خودت پختی آقا؟»

خندیدم و گفتم: «از یکه کله پزی خریدیم.»

مش میکائیل پرسید: «»این وقت شب کله پزی بازه؟ نکنه صبح شده خبر ندارم؟»

بلندتر خندیدم و گفتم: «یه دوست خوب دارم که...» توی آینه هوتو را نگاه کردم و ادامه دادم: «این وقت شب یه کله پز رو مجبور کرده به خاطر من دکان شو باز کنه.»

مش میکائیل خندید و گفت: «کاش من هم یه دوست این طوری داشتم.»

نیم ساعت بعد او را جلوی خانه اش پیاده کردم. کمی که رفت، صدایش زدم.

ـ مش میکائیل!

برگشت و آمد طرف ماشین، سرش را آورد جلوی پنجره. گفت: «برگرد و مستقیم برو. سر چهارراه بپیچ به طرف راست و... .»

حرفش را قطع کردم و گفتم: «راه رو بلدم مش میکائیل.»

خم شدم و ظرف کله پاچه را برداشتم.

این رو ببر، با خونواده میل بفرمایین. 

مش میکائیل عقب عقب رفت و دستش را تکان داد.

ـ نه آقا مهندس، نه اوستا. شرمنده نکن. شام حتماً حاضره.