شنگال نه قاشق بود،نه چنگال؛ او اصلاً نمي‌دانست به چه دردي مي‌خورد! قاشق‌ها و چنگال‌ها سرگرم کارهاي خودشان بودند و او را سر سفره راه نمي‌دادند. شنگال براي پذيرفته‏ شدن در بين قاشق‏ ها و چنگال‏ هاسعي مي‏ کند خود را به شکل آن‏ها درآورد؛ اما باز هم پذيرفته نمي‏ شود. تا اينکه روزي سروکله‌ي يک وروجک شلوغ‏ وپلوغ پيدا مي ‏شود

یک بچه کوچولو که تا حالا از قاشق و چنگال استفاده نکرده است سر میز باز می‌شود و به چیزی احتیاج دارد که بتواند به راحتی غذا بخورد؛ به چیزی که کمی قاشق باشد کمی چنگال؛ چیزی که هم خاصیت و ویژگی‌های قاشق را داشته باشد هم چنگال را؛ کاری که نه قاشق‌ها از پس آن برمی‌آیند و نه چنگال‍‌ها و فقط و فقط  یک شنگال می‌تواند از پسش برآید.

مکلير و آرسنالتدر اين اثر دست در دست هم، دنيايي پر از بازيگوشي و هيجان خلق کرده‌اند؛ شنگال داستان تفاوت‌هاست،داستان کساني که مثل هيچ‌کس نيستند. مکلير نشان مي‌دهد که اگر توانايي‌هايمان را بشناسيم و خود را به‌عنوان فردي ويژه و منحصر به‌فرد بپذيريم، شکستن هنجارها اصلاً بد نيست و اتفاقاً دربسياري از موارد مي‌تواند بسيار دل‌چسب‌تر و جذاب‌تر از معمولي‌بودن باشد. اين اثربه کودکان، به‏ خصوص آن‏هايي که متفاوت هستند، اعتماد به‏ نفس مي‏ دهد.

این داستان در سایت teachingchildrenphilosophy.org به عنوان یکی از داستان‌های مناسب برای نشست‌های فلسفه برای کودکان معرفی شده است.