سرگذشت نمایش در ایران
فرهنگ و تمدن ایرانی
در این کتاب که 12 فصل دارد، از "ریشههای نمایش" تا "پایان جنگ و توجه به نمایش" مورد بررسي قرار گرفته است. هدف نویسنده بر آن بوده تا نشانههایی از وجود هنر نمایش در تصاویر و آیینهای بر جایمانده از روزگاران کهن را انگیزهای قرار دهد برای آغاز تاریخ نمایش در ایران. پس از آن به دنبال اثبات ورود تئاتر فرنگی در ایران است، تا تلاطم هنر دیالوگ و اندیشه را در تحولات اجتماعی ایران نشان دهد؛ بنابراین از نمایشهای سنتی و آیینی دل کنده و آن را به کتابی دیگر وانهاده است.
در این کتاب زندگی و آثار بزرگانی چون میرزا فتحعلی آخوندزاده، میرزاآقا تبریزی، مرتضا قلی¬خان مویدالممالک فکری ارشاد، ظهیرالدوله، میرزا احمدخان کمالالوزاره محمودی، حسن مقدم، سیدعلی نصر و میرزاده عشقی بررسی شده است. سپس نوبت به بررسی راه و شیوه تئاتری عبدالحسین نوشین، شاهین سرکیسیان، عباس جوانمرد، علی نصیریان، علی حاتمی، عزتالله انتظامی، جعفر والی، مصطفا و مهین اسکویی، رکنالدین خسروی، داوود رشیدی، پری صابری، مهدی فروغ، اکبر رادی، بهرام بیضایی، غلامحسین ساعدی، علی رفیعی، حمید سمندریان، عباس نعلبندیان، آربی آوانسیان، بیژن مفید، بهمن فرسی، و اسماعیل خلج میرسد. همچنین تئاتر پس از انقلاب، تئاتر مذهبی، تئاتر اجتماعی، تئاتر تجربی، تئاتر دفاع مقدس و بررسی تئاتر قطبالدین صادقی، بهروز غریبپور، بهزاد فراهانی، رضا صابری، داوود کیانیان، محمد چرمشیر، محمد رحمانیان، حمید امجد، آتیلا پسیانی، عبدالحی شماسی، جلال تهرانی، امیررضا کوهستانی، محمد یعقوبی، نادر برهانی مرند، فرهاد آییش، و علیرضا نادری از دیگر مباحث «سرگذشت نمایش در ایران» است. در این کتاب گاهی به اسمهایی اشاره شده و متأسفانه برخی از اسمها هم از قلم افتاده است، بخصوص آنان که دغدغه تئاتر سنتی را داشتهاند، مثلا به تئاتر داوود فتحعلیبیگی پرداخته نشده است.