در یکی از داستان‌های این کتاب می‌خوانیم: «یک چتر بود، یک عالمه باران تو زیرزمین خانه‌اش داشت. چتره باران‌ها را توی خمره می‌ریخت و نگه می‌داشت.

بهار که می‌شد، چتره یکی از خمره‌هایش را برمی‌داشت و تو کوچه و خیابان راه می‌افتاد و به هر بچه‌ای می‌رسید، یک مشت باران عیدی می‌داد. بچه‌ها خوشحال می‌شدند و مشت‌های پر از بارانشان را به هوا می‌پاشیدند. بعد زیر باران بالا و پایین می‌پریدند و بازی می‌کردند...»

در داستانی دیگر از این کتاب نیز می‌خوانیم: «دوتا کره‌الاغ بودند دوقلو، یکی سفید، یکی سیاه. دوتایی به هم چسبیده بودند. کره‌الاغ‌ها صبح تا شب با هم لج و لجبازی می‌کردند.

-عرعر

تو سر و کله هم می‌کوبیدند.

-عرعر

اگر سفیده می‌گفت: «بریم این طرف.» سیاهه می‌گفت: «بریم اون طرف.» اگر سیاهه می‌گفت: «بریم بالا.» سفیده می‌گفت: «بریم پایین.» یک روز سیاهه گفت: «بیا آواز بخونیم! عرعر!»

-آواز!

-جفتک!

-آواز!

-جفتک!...»