گُلّه بَاْزی
- «گُلّه بَاْزی» بازی با گلولههای سنگی و فلزی که پسر بچهها را سرگرم میکند.
- «گُلّه» تلفظ گویشی واژه گلوله فارسی است و بیشتر به گلوله توپ و یا به هر سنگ گرد گونهای که به اندازه یک گلوله توپ باشد، اطلاق میشود.
کو تشنه خرابو ،کلاه پس پرانک ، لپر بازی ،قلعه لون ،کلاغ پر ، جوز بازی ،جفت و طاق اوستا غلوم، دفتر بازی، لولو
، بجول بازی ، استا زنجیر باف،اراده گردانی ، تخم مرغ بازی ، پادشاه بازی ،جفتک چار کش ،ریگ بازی ، قایم باشک،درنه بازی ،خرسوز پالان سوز ،طناب بازی ، تشله بازی ،گوک به هوا، گله بازی ،گرگم و گله می برم ، چوب بازي، شب بازي ها هفت سنگ ،ارهنگ ارهنگ ،حیراب حیراب و ... از بازی های کودکان، نوجوانان و جوانان خراسان جنوبی است.
گله بازی دو گونه است :
- نوع نخست:
این بازی شباهت تام به «تُشله بَاْزی»(تیله بازی) به ویژه نوع «قُپَّقان» آن داشت و وسیله این بازی چون بزرگتر از «تیله» بود «داو» بزرگتر و خانههای بازی گودتر و گشادتر و فاصله خانهها نیز بیشتر بود.
از آنجا که گلولههای فلزی سنگین بوده، بازیکنان آن بیشتر نوجوانان بودند.
- نوع دوم :
این بازی که بیشتر نوجوانان بازی میکنند. هر یک از بازیکنان سنگهای گردگونهای به اندازه یک گلوله توپ پیدا میکنند که تعداد بازیکنان معمولاً سه نفر است.
نفر اول گله خود را به فاصله چند متر به جلو میاندازد و هنگامی که سنگ از حرکت باز میایستاد نفر دوم سعی میکند آن گله را با گله خود بزند.
اگر موفق به زدن آن شود از نقطه حرکت تا جایی که گله او رفته باشد صاحب آن گلوله را سوار میشد و پس از او نفر سوم همین عمل را انجام میداد و باز نوبت نفر اول میرسد.
چون برد و باخت این بازی سواری خوردن و سواری دادن بود به این بازی میگفتند: «گُلّه بَاْزی وَر سِوَاْری» «گلهبازی بر سواری».