در روزگاران قديم، وقتي در آسمان ابرهاي سياه به ابرهاي سفيد خوردند، رعد و برق به وجود آمد. در همان هنگام خورشيد پسري به نام «باد» به دنيا آورد. باد پسري حسود بود. او هر روز به مادرش، خورشيد، ميگفت: «من از همه زيباتر و باهوش ترم و بايد فرمانرواي طوفان و ابرها و رعد و برق باشم.»

خورشيد گفت: «پسرم، خدا هست كه تو را آفريده و بايد از او تشكر كني.» اما باد گوش نمي كرد.

روزي باد از رودخانه مي گذشت. ديد آب ميگويد:«خواهش ميكنم محض رضاي خدا اين راه را باز كني، چون من غرق ميشوم. اگر راه را باز نكني، من روي زمين ميريزم. شايد بعد از چند روز همه جا سيل بيايد، تو بايد من را نجات دهي تا به دريا بروم.»

باد گفت: «همان چيزي كه قبلاً گفتم، نه، نه نمي توانم.»

باد رفت و رفت تا به آتش رسيد. آتش به او گفت: «بيا و بر من بِوَز تا خاموش نشوم، چون اگر خاموش شوم، سه آدمي كه براي شكار رفته اند، وقتي برگردند و ببينند كه خاموش شده ام، يخ مي زنند و مي ميرند.»

باد گفت: «من كثيف ميشوم.» و رفت و رفت به جنگل ديگري رسيد. شب شده بود. هيچ جا را نمي ديد، ناگهان ديد گرگ، خرگوش را ميخواهد بخورد. باد ترسيد و از وسط آنها با سرعت رد شد. گرگ هيچ جا را نديد. خرگوش فرار كرد. باد نميدانست خرگوش را نجات داده است. باد رفت و رفت. ديد هوا سردتر و سردتر ميشود و گرسنه و تشنه و خسته است. او كمك ميخواست، هيچكس به او كمك نمي كرد، چون او به هيچكس كمك نكرده بود. ديد سه تا خرگوش رد ميشدند. باد كمك خواست، خرگوشها به او كمك كردند. خرگوشها از او تشكر كردند.

باد گفت: «چرا تشكر مي كنيد؟ من كه كاري نكرده ام.»

خرگوش كوچولو گفت: «يادت هست با سرعت از بغل من و گرگ رد شدي و مرا نجات دادي. ما از تو تشكر مي كنيم.» و باد فهميد كه بايد مهربان باشد.

                                                                                                                                                                                                     حامد قاسمي/   گروه سنی ج

                                                                                                                                                                                                                                                              کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان