ماه غمگین

ماه مثل همیشه بود؛ تکراری. نور ماه روی آب سایه می‌انداخت. آن شب زیر تمام لب ‌ها حرف ‌های ریزی زمزمه می ‌شد. حرف‌ های ریز نمی ‌دانم چه بود. فقط می ‌دانم در مورد ماه بود. چون ماه یک دفعه حالت غم‌ انگیزی به خود گرفته بود. مرغ ماهی ‌خوار گرسنه بود، خیلی گرسنه. کنار آب ایستاده بود و منتظر بود تا ماه حالت غم‌ انگیزی به خود بگیرد. چون ماه وقتی غمگین می ‌شود چشمانش را به روی زمین می‌ بندد و سایه‌ ی خود را از روی آب برمی ‌دارد. مرغ ماهیخوار از سایه‌ ی ماه که همانند ترمه روی آب افتاده بود می‌ ترسید. دست به کار شد. به خودش گفت: «تا ماه دوباره چشم باز کند باید کمی ماهی بخورم.» ماهیخوار غرق ماهی خوردن بود که ناگهان دوباره آن ترمه ‌ی درخشان را روی آب دید. از ترس به کنار آب آمد و متوجّه حضور یک کودک بستنی به دست شد.

فاطمه سلیمانی، 14 ساله

کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان سیمرغ