در گوشه‌ای از تپه‌های بهشت، درختي آبی‌رنگ زندگی می‌کرد. و در گوشه‌ای از آسمان، ابر قرمزی سكونت داشت.

این دو هیچ دوستی نداشتند و تنها بودند. هر دو داشتند گریه می‌کردند که خداوند صدای گریه‌شان را شنید و هوهوخان (بادِ مهربان) را فرستاد تا این ابر قرمز را به درخت آبی برساند. هوهوخان ابر را در حالی‌که گریه می‌کرد، هُل داد و برد جای درخت. ابر و درخت، صدای گریه‌ی یکدیگر را شنیدند. به هم نگاه کردند و هر دو با هم گفتند:

ـ تو چه‌قدر متفاوتی؟

و با هم دوست شدند و دوستی آن‌ها شد دوستی بنفش و ماندگار.

عماد بخته / گروه سنی ب

کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان _  خراسان رضوی