روز اول گفت: «آيا كسي هست؟ مرا ياري هست؟»

صدايي نيامد.

به خود اميد داد: برادرم كه هست، پسرم كه هست، قاسم هست، حر هست، گرچه مسلم نيست، عباسم هست.

روز آخر شد.

گفت:«آيا ياري هست؟»

هيچ صدايي از سمت نخلستان و از سوي نهر آب و از سمت خيمه ها نيامد.

«آيا كسي هست؟»

سكوت خيمه‌ها، همان سكوت سوخته جوابش داد: «شمشيرهاي دشمن.»