بر شانه هايش‌سالها بود نقش‌دست‌هاي برادرخورده. حالا ديگر استوار بود، استوارتر از كوه، بزرگتر از دريا، درخشان‌تر از ماه. مريد برادر بود. امير برادرزاده هايش بود. او كليد تشنگي‌ها هم بود. آنقدر دردهايش را از برادر و خواهر مخفي مي‌كرد تا اين‌كه مَشك دلش سرريز كرد و تاب نياورد و گفت: «فاطمه، اي مادر حسين! كجايي كه اكنون دستهايم هم ياورم نيستند.»