سارا  دختری سه ساله بود. مادرش خیاط بود. مادر سارا را خیلی دوست داشت. روزی سارا داشت با عروسکش گُلی بازی می کرد که او را در باغچه حیاط جا گذاشت. باران بارید، لباس گُلی کثیف و زشت شد،گلی گریه کرد وقتی سارا گلی را دید او را دلداری داد و از او معذرت خواهی کرد که باعث شده بود لباس اش کثیف و زشت شود، ناگهان سارا فکر کرد که چه کار می تواند بکند تا گلی را خوشحال کند.

او برای گلی لطیفه گفت اما گلی حتی لبخند هم نزد. او برای گلی دلقک بازی در آورد اما گلی اصلاً  توجه نکرد. او برای گلی آواز خواند تا ناراحتی اش را فراموش کند اما گلی فقط گریه کرد.

سارا برای گلی ناراحت بود و فکر می کرد دلیل ناراحتی گلی او است که با بی احتیاطی خودش گلی را ناراحت کرده بود.

سارا سخت مشغول فکر کردن شد. فکر کرد لباس گلی را بشوید اما اگر دوباره لباس گلی کثیف و زشت شد چه؟ نه این فکر برای سارا جالب نبود.

فکرکرد چه کارکند؟ فکری به خاطرش آمد. خواست لباسی برای گلی بدوزد پس رفت و پارچه ی بزرگی که خیلی قشنگ بود ولی نمی دانست برای چه کسی است را برید و مشغول دوختن شد که ناگهان سوزن به دستش فرو رفت و درد آمد؛ سارا جیغ زد و گریه کرد اما جلوی خودش را گرفت چون می دانست که مادر دوست ندارد سارا به وسایل خیاطی او دست بزند. آرام شد و دوباره شروع به دوختن کرد که ناگهان دوباره سوزن به دستش در همان جای قبلی فرو رفت این بار جیغ بلندی زد که مادر با این جیغ سارا به اتاق آمد و دست سارا را دید که خون از آن می آید؛ به آن چسب زخم زد و نگاهی به پارچه بریده شده انداخت، آن را برای عروسی خاله ی سارا خریده بود تا لباسی برای خودش بدوزد که حالا سارا آن را خراب کرده بود.

با ناراحتی به اتاقی رفت، سارا از مادر معذرت خواهی کرد و مادر او را بخشید و به او گفت از این به بعد هر کاری را خواستی انجام بدهی اول با بزرگتر مشورت کن. سارا قبول کرد و مادر با اضافه ی لباس سارا لباسی برای گلی دوخت و سارا هم مادر را بوسید.