خيلي عوض شده بود. ديگر مثل گذشته سرحال نبود. مشكلات زندگي فشار زيادي به او وارد کرده بود. شب­ها چندين بار از خواب مي ­پريد. قدم­هايش با استرس همراه بودند. آرامش از دلش پر كشيده بود. ديگر حال كسي را نداشت، حتي با بچه ­هايش هم مثل هميشه مهربان نبود. نمازهای صبحش يادش مي‌­رفت. در دلش جاي خالي چيزي حس مي‌­شد. او با كوله ­باري از اندوه تنها بود تنهاي تنها....                                     

ديشب اصلاً نخوابيده بود. ساعت نزدیک شش بود، هنوز دو ساعتي وقت داشت. با بي­ حوصلگي سراغ تلویزيون رفت. نور تلویزيون چشم­هايش را اذيت مي­‌كرد. چشمانش را براي لحظه­ اي بست، وقتي باز كرد، تصويري زيبا ديد. گنبد طلايي با گلدسته­ هايي قشنگ و صدايي آرام كه مي­‌گفت:

اشك پهناي صورتش را در بر گرفته بود. دلش هو­اي پنجره­ ی فولاد كرده بود.

ديگر چيزي نمانده بود. تقريباٌ بيست دقيقه­ ي ديگر مي­ رسيد و جلوي ضريح زانو مي­‌زد.

داخل صحن شد، روبه­ روي گنبد كمر خم كرد و سلام داد. آرام قدم بر مي­‌داشت، كفش­هايش را در كيسه­ اي گذاشت و وارد شد. چشمش كه به ضريح افتاد ناخواسته بغض كرد، اشك­هايش سرازير شدند، زانوانش خم شدند، زيرلب زمزمه كرد:

آدم ای شاه امانم بده...

محكم قدم برمي­‌داشت و ديگر از هيچ مشكلي هراس نداشت؛ چون مي‌دانست كسي پشتش است. كسي كه ياري­ اش مي­‌دهد، كسي كه دوستش دارد كسي كه...