هرچه داد و بیداد می‌کردم و صدایش می‌زدم بلند نمی‌شد. دیگر خسته شده بودم. این‌قدر با سر و صدا صدایش کرده بودم که صدایم گرفته بودم. دیگر نمی‌دانستم باید چه کار کنم. آخرین راه را امتحان کردم.

گفتم: «علی گوشیت دست منه!»

مثل فنر از جا پرید و دنبالم کرد. یک دور توی اتاق چرخیدم و روی صندلی کامپیوتر نشستم. گوشیش را که روی میز گذاشتم مامان هم با اعتراض که: «چه خبرتونه...» توی چهارچوب در ایستاده بود.