ما درختان عاشقی بودیم

که به این خاک خسته جان دادیم

تا که آمد نسیم آزادی

به هوایش سری تکان دادیم

بر تن سبز ما تبر بارید 

سینه خویش را سپر کردیم

هشت سال تمام پاییزی

زیر تیر و تگرگ سر کردیم

شاخه هامان یکی یکی افتاد 

دست خود را به آسمان دادیم

پیش نامردیِ ،  تبر اما

همچنان ایستاده جان دادیم

گرچه روزی به خاک افتادیم

بعدِ ما باز ریشه می ماند 

سروها کشته می شوند اما

یاد آنها همیشه می ماند

                                                                         مهدی مردانی

                         کارشناس ادبی کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان_ قزوین