آه ای حس شاعرانه‌ی من! 

چه شده؟ باز هم که حیرانی!

خواست شاعر شود دلم اما...

دست بالای دست... میدانی!

   ***

من که هستم، که بود فردوسی!

من کجا و کجاست مولانا...

با توام حس شاعرانه‌ی من!

بیش از اینها تو لج نکن با ما 

***

بیخود ای دل تو شعر میگویی 

تو حنایت ندارد آخر رنگ!

تا که حافظ فقط غزلخوان است، 

سرخود را مزن تو بر این سنگ!

***

آه ! ای حس شاعرانه‌ی من! 

تو چه میدانی از غزل گفتن؟!

تو کجا دیده ای کسی گوید:

حرف بیهوده به ز ناگفتن!

***

بس کن ای حس، رها کن این دل را 

هی مکن قافیه برایم صف!

بیتها را کنار هم مگذار!

میرود هی قرار من از کف...

***

باز تو هم برندهای آخر! 

چه کنم من ز بس که لجبازی!

هرچه خواهم رها شوم از شعر 

هی مرا میکشی به این بازی...

     حانیه غلامی ٬ کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان استان قم ٬ مرکز شماره ۱